Amerykański reżyser James Ivory dokonał adaptacji wczesnej, jeszcze z 1908 roku, a więc na kilkanaście lat przed "Drogą do Indii", powieści Edwarda Morgana Fostera "Pokój z widokiem". Na festiwalu filmowym w Wenecji porównywano ten brytyjski film do cennej, cienkiej porcelany, malarstwa Gainsborougha i Winterhaltera.

Brytyjka Lucy Honeychurch (Helena Bonham Carter), drobna, o jasnej karnacji, z burzą ciemnych włosów, dotarła jak wielu jej rodaków wędrujących ze swoimi Baedekerami pod pachą po całej Europie, do Florencji. Towarzyszy jej stara kuzynka (Maggie Smith), nazywana przez wszystkich "ta biedna Charlotta", dbająca, aby w podróży młodej pannie nie przydarzyło się nic niewłaściwego. Pozornie Lucy nic nie zagraża, bo przecież pensjonat Bertoliniego we Florencji to stała przystań dla angielskich turystów z "belle epoque". Jedyna przykrość jaką spotyka obie panie to, że nie otrzymały pokoju z widokiem na rzekę Arno. Dwaj anglikańscy panowie słuchając skarg Lucy gotowi są odstąpić swój pokój z takim właśnie widokiem. Ci panowie to Emersonowie: młody George (ekscentryczny elegant Julian Sands) i jego ojciec (Denholm Elliott), określani przez kuzynkę-przyzwoitkę za towarzystwo nieodpowiednie dla Lucy.

Ale drogi dwojga młodych ciągle się krzyżują. Najpierw w samej Florencji, w kościele Santa Croce i na Piazza Signoria, gdzie Lucy przeżyje szok, kiedy o kilka kroków od niej nagle zostanie zasztyletowany młody Włoch. Gdy ocknie się z omdlenia powie Georgeowi: "To niezwykłe. Włosi są tacy mali, a jednocześnie tacy gwałtowni". I na zakończenie para pojedzie na wycieczkę do Fiesole.

Wszyscy mieszkańcy pensjonatu Bertoliniego wyruszają powozem i zwiedzają Włochy. Rolę przeznaczenia odegra włoski woźnica. To za jego sprawą Lucy i George odbędą spacer wśród dojrzewającego zboża, a spacer ten skończy się pocałunkiem tych dwojga. Niestety przyłapie ich na tym przyzwoitka. Skróci pobyt we Florencji, wywiezie szybko dziewczynę do Rzymu, a potem wrócą do Anglii. Tam w wiejskiej posiadłości Windy Corner Lucy przyjmie oświadczyny Cecila Vyse'a (Daniel Day-Lewis), nadętego snoba. Lucy ciągle jednak wraca pamięcią do swojego pierwszego pocałunku w Fiesole, zdradzonego przez Charlotte pewnej pisarce - pannie Eleonorze Lavish (Judi Dench), co natomiast stanie się tematem jej książki. George wyznaje miłość Lucy. A potem wszystko potoczy się szczęśliwie. Zaręczyny z Cecilem zostaną zerwane i rozterki rozwiane. W tym samym pensjonacie Bertoliniego nowożeńcy Lucy i George spędzają miesiąc miodowy.

To prawda, że w filmie nie ma skomplikowanej intrygi. Pozbawiona jest ona wielkich napięć. Lecz film jest serią malowanych po mistrzowsku znakomitych portretów angielskich turystów we Włoszech. Wszystkie te osoby w zetknięciu z inną obyczajowością, kulturą, atmosferą, odkrywają spontaniczność natury. To obraz szczęśliwej nostalgii, świata dziewczyny, która stała się młodą kobietą i tryskającego witalnością chłopaka, który potrafi kochać. Świat wyzwolony od pruderii.

Piękne pejzaże malowane intensywną barwą na wyblakłych fotografiach o odcieniu sepii, dają życie. Mamy poczucie dobrotliwego humoru, łagodności i klasycystycznego umiaru. Film nominowany do ośmiu nagród Oscara otrzymał trzy statuetki, za scenariusz, kostiumy i dekoracje