Najbardziej podoba mi się w tym filmie to, że płynie. Filmy, muzyka, książki, albo płyną albo wierzgają i skaczą. Albo człowiek daje się ponieść albo walczy z wektorem sił przeciwnych. Pokój ogląda się przyjemnie i to jest pierwsza rzecz, która każe na niego zwrócić baczniejszą uwagę - bo przecież rozłożywszy film na części pierwsze trudno dostrzec w nim coś poza tradycyjnym, trącącym myszką, romansidłem. Charaktery komiksowo płaskie, dialogi słodziutkie. Wszystko urzekająco klasyczne i dramatyczne. Ale płynie mimo tego. Coś jednak musiało w tym obrazie "zagrać", że ogląda się go tak przyjemnie. Stawiam ryzykowną tezę, że to właśnie owa słodycz do spółki z narysowanymi prostą, wypraną z realizmu kreską bohaterami i środowiskiem, w którym żyją powodują, że ten film wprawia w taki błogi nastrój. Do tego dochodzą pięknie sfilmowane plenery i wnętrza, o umiejscowieniu czasoprzestrzennym fabuły nie wspominając. Film jest piękny w klasycznym tego słowa znaczeniu i budzi romantyczno-nostalgiczne uczucia, nie popadając jednocześnie w zbytnią grzeczność dzięki kilku, może niekoniecznie nieoczekiwanym, ale z pewnością nieco dramatycznym zwrotom akcji, pewnej gołej scenie :P, oraz okazjonalnym aedwardiańskim wybuchom szczerości głównych bohaterów.

To film o obłudzie i skrywanych uczuciach i przecież na tyle innych sposobów można podobne emocje ukazać, nie uciekając się do melancholijnej historii dwojga ludzi zatopionych w epoce, która nie pozwala im być sobą w pełni. Ma sporo wad. Ale tak przyjemnie się go ogląda. Moja prywatna, samozwańcza definicja krytyki filmowej brzmi: jeśli oglądanie filmu sprawia ci przyjemność nie szukaj na siłę wad, których i tak nie widzisz kiedy go pierwszy raz oglądasz. Każdy film jest w pierwszej kolejności do oglądania, w drugiej do zgłębiania jego tajemnic, często odkrywanych tylko dlatego, że puszka mózgowa homo sapiens pozwala na konstruowanie karkołomnych odczytań i znaczeń.

Cieszmy się tym filmem. :)